Historia Warszawskiej Pielgrzymki


Pielgrzymka warszawska – najbardziej znana i najliczniejsza piesza pielgrzymka na Jasną Górę. Ze stolicy wychodzi 6 sierpnia i po pokonaniu 274 km 14 sierpnia wchodzi do Częstochowy.

Biorą w niej udział mieszkańcy Warszawy i okolic. Zazwyczaj uczestniczy w niej najliczniejsza grupa pątników spośród wszystkich pielgrzymek w kraju (8,5 tys. w 2005 roku), mimo że z Warszawy wyrusza także kilka odrębnych pielgrzymek.

Początki Warszawskiej Pieszej Pielgrzymki sięgają roku 1711. Przemierza swój szlak od 1711. Od samego początku trasa przemarszu pozostaje niezmienna.

Bractwo Pana Jezusa Pięciorańskiego przy paulińskim kościele pod wezwaniem Świętego Ducha w Warszawie, później przekształcone w Towarzystwo Pątnicze poprowadziło pielgrzymkę na Jasną Górę w imieniu miasta prosząc o ocalenie przed szalejącą epidemią tyfusu plamistego.

Jedno z najtragiczniejszych wydarzeń w historii stołecznej pielgrzymki miało miejsc w roku 1792. Na trasie z Woli Mokrzeskiej do Krasic, Prusacy wymordowali wszystkich wówczas pielgrzymujących z Warszawy.

W 1895 Władysław Reymont bardzo ciekawie opisał swoje trudy pielgrzymowania w utworze Pielgrzymka do Jasnej Góry (jest to pierwsze ważniejsze dzieło autora).

W 1920, ze względu na sytuację na przedpolach Warszawy oraz rygory stanu oblężenia, nie odbyła się.

W 1935 roku postawiono w tym miejscu pomnik ku czci pomordowanych.

Pielgrzymka wyruszała nawet w trudnych czasach komunizmu.

W 1963 roku ówczesne władze nie wydały zgody na pielgrzymkę motywując swoją decyzję epidemią ospy na niektórych obszarach Polski. Mimo to, do Częstochowy wyruszyła „nielegalna pielgrzymka”, którą na Jasnej Górze przywitał Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński.